اما
با این همه
تقصیر من نبود
که با این همه...
با این همه امید قبولی
در امتحان سادهْ تو رد شدم
اصلاً نه تو ، نه من
تقصیر هیچ کس نیست !
از خوبی تو بود
که من بد شدم ...
-«دهلیز» فیلم مهم این روزهای سینمایی ایران، در ادامه مسیر «سینمای اجتماعی نوین»، تصویری تقریباً واقعی و بدون پردازش از اکثریت آدم‌های معمولی جامعه ماست. آدم‌هایی که ادعای قهرمان بودن ندارند، مشکلی برایشان به وجود آمده است و به هر در سالمی می‌زنند که مشکلشان را حل کنند.«سلامت و امید» مهمترین شاخصه‌های فیلمی به‌نام «دهلیز» است. شاخصه‌هایی که «دهلیز» را دقیقاً روبه‌روی جریان پرطرفدار سینمای کهنه و سنتی اجتماعی ایران می‌نشاند.
اینجا دیگری خبری از نیش‌و:کنایه‌های معمول سینمای اجتماعی ایران به مشکلات شخصی نویسنده و کارگردان، صادر کردن بیانیه‌های سیاسی، اداهای فرمیک تلخ‌کننده و تلاش پراغراق برای حل همه مسائل اجتماع ایران در ۹۰ دقیقه زمان فیلم نیست. همه چیزهایی که سینمای اجتماعی ایران را به‌مدت سه دهه در کما فرو برده برود.
نشست پرتعداد تسنیم با کارشناسان مختلف حوزه‌های مربوط، احتمالاً ذهن‌های خوانندگان نشست را به‌جای نامربوطی خواهد کشاند. جایی که ربط و پیوند وثیق سینما و هنر و فرهنگ ایرانی را با محافل آکادمیک به ذهن متبادر می:کند،چیزی که اگر همه ماجراهای دعوت این کارشناسان به نشست تسنیم را بدانید قطعاً به آن سمت متمایل نخواهید شد.
جست‌وجوی به‌شدت سخت ما برای پیدا کردن آدم‌های آکادمیکی که یک فیلم سینمایی مطرح ایرانی به‌نام «دهلیز» را دیده باشند و حرف بزنند، نتایج مهمتری هم برای ما داشت. بریدن و انقطاع دنیای آکادمیک ایرانی از هنر و فرهنگ معاصر ایرانی نتیجه‌ای جز بی‌کارکردی بیشتر پژوهش‌های آکادمیک اجتماعی و فرهنگی برای جامعه ایرانی نداشته است. همان نتیجه‌ای که سینمای اجتماعی ایران را تا چند سال پیش تنیده در فضای پررخوت دهه چهل و پنجاه سینمای ایران، همچنان نگه داشته بود.
ترکیبی از کارشناسان حوزه‌های مختلف جامعه‌شناسی، روان‌شناسی، جرم‌شناسی و حقوقی کنار مسئولینی از سازمان زندان‌ها و همین‌طور دو منتقد سینمایی با حضور چهار تن از عوامل فیلم؛ نظرات مختلف و متضادی در مورد «دهلیز» ارائه کردند.
مطالعه کامل در سایت رساله حقوق به نشانی ذیل