مبارک باشدت !

این همه بی هودگی و پوچی...
                        شایسته توست ؛
                                         دنیای من !
که خاکستری را مانی ؛
                           جا مانده از یک عصر ؛ لذت و عیش ،

تنها یک عصر گردهم آیی ، تنها یک عصر ، نه بیش...

دردی یک جام ... تلخی یک نوش...
                                              افسوس تنهایی !

به نهایتت نزدیک شو !
                              نهایتی متصور ؛
  سبز و خاکستر...
                          سبزی به پیشانی و خاکستری به دوش...

تا انتهایت راهی نمانده...
                                  مبارکت باشد !
                                                زاده ی آتش فصل ها ...
             
(_هان ... هان ...
                      چه مرگت شده باز ، نافهم همیشگی ام !
قهوه ات تمام شد از بس که جوشید...
برخیز که گامی بیش نمانده به انتها... _)

قصه ات که پایان یافت برایت وصیتی خواهم کرد ...
منتظر باش ،
منتظر باش چون همیشه و چون هیچ !