سلام باران ، دختر زمستان ، فصل دلشوره های آسمانی...
حالا اما صدایت را دیر گاهی ست نشنیده ام و هنوز نفس می کشم .
حالا اما نگاهت را دور راهی ست ندیده ام و هنوز نفس می کشم .
اینجا دیشب باران بارید ، یعنی تو باید اینجا بوده باشی ...
من اما تمام مدت بارش به خواب بودم و حتی صدای آمدنت را لحظه ای نشنیدم... مگر بعد رفتنت که عطرت شهر را غرق کرده بود .
من رد پای تو را تا نیمه شب جستجو کردم ، زیر نور خدا ، در همین کوچه های خاطره و یادهای خوش ... و آخر راه به خودم رسیدم !
یعنی که تو را گم کرده ام ...
حالا اما در جای جای رد پایت دانه های گندم کاشته ام ، شاید یادی از پدر و مادرمان کرده باشم (آدم و حوا ...)
همانهائی که خوب ، مستی مان آموختند و شرابش را به گوشه ی وجودمان نهادند و اکنون ، این مائیم که از خود و از هم ، غافل و پیاله به دست ، حیرانیم... !
حالا اما همه مردم اینجا از آمدن بهار دلشاد اند و من دلگیر رفتن زمستان...
من منتظر چیزی نیستم ، من منتظر کسی نیستم ، من فقط خسته ام ، خسته ی راهی نرفته ، خسته راهی که گام هایم مست گم شدن در آن بودند و پیاله ی تهی ام تشنه ی پر شدن در آن ...
من اما خسته ی نرسیدنم ، خسته ی نرفتن ...
راستی امروز ، از مادرم پرسیدم " آیا بهار ، باران خواهد آمد ... ؟!!! "
مادرم آهی کشید و بی آنکه پاسخی بگوید ، رفت و نشست به سجاده اش (بی آنکه پاسخم را بداند ... ) و نگاهش را گره زد به آسمان ...
کاش بارانی ببارد قلبها را تر کند
بگذرد از هفت بند ما صدا را تر کند
قطره قطره رقص گیرد روی چتر لحظه ها
رشته رشته مویرگهای هوا را تر کند
بشکند در هم طلسم کهنه ی این باغ را
شاخه های خشک بی بار دعا را تر کند
مثل طوفان بزرگ نوح در صبحی شگفت
سرزمین سینه ها تا نا کجا را تر کند
چترها تان را ببندید ای به ساحل مانده ها
شاید این باران که می بارد شما را تر کند