سرزمینی...

دریغا،سرزمین نگون بخت که از به یاد آوردن خود نیز بیمناک است. 

کجا می توانیم آن را سرزمین مادری بنامیم که گورستان ماست...؟!

آنجا که جز از همه جا بی خبران را خنده بر لب نمی توان دید ؛  

آنجا که آه و ناله ها فریادهای آسمان شکاف را گوش شنوایی نیست ؛

آنجا که اندوه جانکاه چیزی ست همه جا یاب ؛

و چون ناقوس عزا به نوا درآید کمتر می پرسند که از برای کی ست ،

و عمر نیک مردان کوتاه تر از عمر گلی ست که به کلاه می زنند ،

و می میرند پیش از آنکه بیماری گریبان گیرشان شود...

"مکبث" مجلس چهارم،پرده ی سوم 

با تشکر بلونا و به نقل از http://bellona.blogfa.com/8901.aspx